Γυναικοκτονία το έγκλημα στα Γλυκά Νερά με θύμα την 20χρόνη Καρολάιν, την νεαρή μητέρα ενός βρέφους. Άλλη μια γυναικοκτονία στην χώρα μας….
Από χθες το στομάχι μου αισθάνεται έναν κόμπο,μια ανακατωσούρα….Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που ακούμε τον τελευταίο καιρό οι περισσότεροι αν όχι όλοι, νιώθουμε κάπως…. Αλλα το χθεσινό ξεχείλησε το ποτήρι!
Έως την τελευταία στιγμή δεν ήθελα να το πιστέψω! Θα μου πεις πρώτη φορά ακούς για μια τέτοιου είδους γυναικοκτονία; Κατά καιρούς έχουμε ακούσει πολλά και διάφορα είναι η αλήθεια, αλλα αυτό δεν με κάνει να μπορώ να δεχτώ ένα καινούργιο τέτοιου μεγέθους έγκλημα! Ένα ενδοοικογενειακό έγκλημα….ένα έγκλημα με θύμα ένα νέο κορίτσι, μια νέα μανούλα!
Όσα CSI και να παρακολουθήσεις στην τηλεόραση, όσα αστυνομικά μυθιστορήματα και να διαβάσεις, όταν το έγκλημα γίνεται στην πραγματική ζωή και στην διπλανή πόρτα, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Πόσο μάλλον όταν ένα έγκλημα γίνεται ανάμεσα σε ένα νέο κατά τα άλλα «ερωτευμένο» ζευγάρι που μόλις έχει δημιουργήσει την οικογένεια του! Μόλις έχουν γίνει γονείς!
Αλήθεια όμως υπάρχει το απόλυτο ζευγάρι; Υπάρχει η ιδανική σχέση; Τελικά η κοινωνία μας τι θεωρεί κοινωνικά αποδεκτό άρα και το τέλειο; Και υπάρχει όντως το τέλειο; Τελικά μπορούμε να γνωρίζουμε όταν κλείνει η πόρτα ενός σπιτιού τι μπορεί να κρύβεται από πίσω;
Κάποιοι θα πουν δεν υπάρχει αληθινή αγάπη στις μέρες μας, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, όλα γίνονται για το συμφέρον….Εγώ όμως θα αναρωτηθώ πραγματικά σε τι κοινωνία ζούμε; Δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα λίγα χρόνια πριν όταν ήμουν μικρότερη….Δεν θυμάμαι τόση μεγάλη σαπίλα και ξεφτίλα στην καθημερινότητα μας! Δεν θυμάμαι να ακούω κάθε μέρα για τόση μεγάλη εγκληματικότητα και για τόσα αρνητικά πράγματα γύρω μας….
Που βαδίζουμε; Ποιος είναι τελικά ο διπλανός μας, ο γείτονας μας, ο φίλος μας, ο άνθρωπος μας; Ξέρουμε τον άνθρωπο μας καλά; Ξέρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό καλά; Γνωρίζουμε τα ανθρώπινα όρια και μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος νους;
Τελικά αυτό το…. «για τα μάτια του κόσμου» πόση σημασία έχει; Ακόμα και σήμερα μας απασχολεί περισσότερο το φαίνεσθαι από το είναι; Το περιτύλιγμα από το περιεχόμενο; Το έξω από το μέσα; Η ουσία; Που είναι κρυμμένη η ουσία; Η αλήθεια; Ακόμα το ψέμα πουλάει;
Μας πως μπορεί ένας άνθρωπος να υποκριθεί τόσο πετυχημένα και να κοροϊδέψει πέρα από τους δικούς του ανθρώπους, μια ολόκληρη χώρα; Μέχρι τελευταία στιγμή το απευχόμουν. Μέχρι τελευταία στιγμή ηλπιζα και έλεγα όχι δεν μπορεί. Έκλεινα τα αυτιά μου σε ότι ακουγόταν τριγύρω και σε ότι μπορεί να διάβαζα περιστασιακά τον τελευταίο μήνα! Έλεγα κακοήθειες….Δεν μπορεί!
Να που τελικά μπορεί. Μπορεί να μην ξέρεις με ποιον άνθρωπο κοιμάσαι. Μπορεί να μην ξέρεις ότι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι εν δυνάμει ένας δολοφόνος.
Μπορεί να μην ξέρεις ότι ο άνθρωπος που αγάπησες σχεδιάζει την δολοφονία σου. Μπορεί να μην ξέρεις ότι ο πατέρας του παιδιού σου τελικά είναι αυτός που ψυχικά είναι άρρωστος. Που θα αφήσει το παιδί σου ορφανό.
Μπορεί να μην υπάρχει τέλεια σχέση, μπορεί πολλές σχέσεις στις μέρες μας να είναι προβληματικές, μπορεί οι άνθρωποι να πασχίζουν από πολλά προβλήματα….Αλλα δεν μπορεί να είναι όλοι δολοφόνοι! Δεν μπορεί ο καθένας να σκοτώνει! Να αφαιρεί μια άλλη ανθρώπινη ζωή επειδή το αποφάσισε ο ίδιος! Δεν μπορεί να έχει τόση δύναμη μέσα του μα και τόσο ταλέντο έξω του που να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί στον θάνατο της γυναίκας του, σαν να παίζει σε καλοστημένο σενάριο μιας ταινίας! Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν μπορεί ο δικός μου νους να τα χωρέσει όλα αυτά!
Η εικόνα έχει παγώσει σε εκείνο το κρεβάτι. Εκεί που ήταν ξαπλωμένο αυτό το 11 μηνών βρέφος. Για εμένα εκεί σταμάτησε ο χρόνος.
Μα αλήθεια σκέφτεσαι τι μπορεί να φταίει; Τι μπορεί να δικαιολογήσει το παραμικρό από όλα αυτά; Τίποτα σίγουρα. Όμως επειδή είμαστε γονείς και τρέμω για τον κόσμο που μεγαλώνουν τα παιδιά μου, φοβάμαι μην τα μεγαλώσω λάθος. Όμως πως πραγματικά μπορείς να ξέρεις το σωστό και το λάθος; Από την μια ακούς για την σκληρή κοινωνία που ζούμε και οτι πρέπει να μεγαλώσουμε παιδιά με δυναμικούς χαρακτήρες για να επιβιώσουν και να μην γίνουν θύματα στην ζωή τους….
Από την άλλη αναρωτιέσαι θα καταφέρω να μεγαλώσω τα παιδιά με σκοπό να γίνουν καλοί άνθρωποι; Και αλήθεια πόσο μερίδιο ευθύνης έχουμε τελικά και εμείς οι γονείς; Όσοι έγιναν δολοφόνοι μήπως είχαν γονείς δολοφόνους; Όχι! Που γίνεται το λάθος λοιπόν; Μέχρι τι μπορούμε να διασφαλίσουμε και έως που μπορούμε να βάλουμε το χεράκι μας οι γονείς για να πούμε ότι μεγαλώσαμε καλούς ανθρώπους;
Άλλη μια γυναικοκτονία το 2021, πόσες ακόμα όμως είναι το ερώτημα;
Και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στην εποχή μας που αναρωτιούνται αν μια γυναίκα πρέπει να φεύγει όταν αρχίζουν τα έντονα πρόβλημα και οι ύβρεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι η αν θα πρέπει να κάνει υπομονή όπως κάνανε κάποτε οι παλιές; Ποιες παλιές; Αυτές που πέρα από το κέρατο τρώγανε και ένα χέρι ξύλο; Αυτές που φοβόντουσαν να μιλήσουν; Είναι δυνατόν να βλέπουμε τέτοια μυαλά στην εποχή μας; Στην εποχή της μόρφωσης, των πτυχίων, της ενημέρωσης, της «σύγχρονης» καθημερινότητας που ζούμε;
Δεν κρατάνε πια οι γυναίκες το σπίτι. Δεν έχουν ανάγκη οι γυναίκες πια να κρατήσουν κανέναν άνδρα «με το ζόρι». Δεν έχουν οι γυναίκες καμία παραπάνω ευθύνη.
Όλα είναι ισότιμα ανάμεσα σε μια σχέση και σε ένα σπίτι που φιλοξενεί ανθρώπους με σκοπό να αγαπηθούν και να μοιραστούν στιγμές, συναισθήματα και αναμνήσεις. Με λυπεί το γεγονός ότι πρέπει στις μέρες να σχολιάζουμε ακόμα για το γυναικείο φύλο. Ακόμα να αναγνωρίσουμε την αξία της γυναίκας; Την αξία της μάνας; Για πόσο ακόμα;
Για πόσο ακόμα θα παλεύουμε για τα αυτονόητα; Για πόσο ακόμα οι γυναίκες θα είναι τα θύματα; Για πόσο ακόμα θα κυριαρχεί η πατριαρχία στην χώρα μας; Για πόσο ακόμα θα κλείνουμε μάτια και αυτιά προς τους συνανθρώπους μας; Και για πόσο ακόμα θα μένουμε στις ταμπέλες και στους «τίτλους» των ανθρώπων;
Για πόσο ακόμα θα κρίνουμε και θα αξιολογούμε τους ανθρώπους με βάση την εθνικότητα, το επάγγελμα, την θρησκεία, την ωραία εμφάνιση και τα λεφτά;
Η υπομονή είναι αρετή όταν σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος βάζοντας φρένο σε κάποιες παρορμήσεις και κινήσεις που αργότερα ίσως μετανιώσεις! Η υπομονή δεν χρειάζεται όταν μια σχέση οδεύει προς το τέλος. Προς ένα άσχημο τέλος. Όταν πρέπει, τότε χαλάμε τον γάμο μας. Και δεν σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος. Γιατι ο κόσμος πάντα θα λέει! Καμιά φορά καλό είναι να προλαβαίνουμε κάποιες καταστάσεις όσο είναι νωρίς.
Καμία υπομονή, καμία ανοχή σε συμπεριφορές που μας προσβάλλουν και σε ανθρώπους που δεν μας σέβονται.
Η ενδοοικογενειακή βία δεν σημαίνει απαραίτητα φωνές και κλωτσιές. Καμιά φορά υποβόσκει υπόγεια και δεν εκδηλώνεται άμεσα. Κρύβεται καλά! Άλλες φορές βγάζει μάτι! Όπως και να έχει όταν συμβαίνει, είμαστε υποχρεωμένοι να την αναγνωρίζουμε και να την σταματάμε. Πριν να είναι αργά! Όσο είναι νωρίς!
Κανένας άλλος τραγικός επίλογος. Κανένας άλλος φρικτός θάνατος γυναίκας και μάνας μέσα στο ίδιο της το σπίτι η έξω από αυτό, στο πεζοδρόμιο. Όχι ξανά μάρτυρες σε μια νέα γυναικοκτονία.
Υ.Γ: Τουλάχιστον τώρα ηρέμησε η ψυχούλα της….
