9 μήνες μετά ξανά έγκυος είναι ένα σύντομο χρονικό διάστημα για την ίδια την γυναίκα που θεωρείται νέα μανούλα και ακόμα έχει ένα βρεφάκι να μεγαλώσει και να γνωρίσει,να ανακαλύψει μαζί του νέες πλευρές της ζωής,να δει πως θα διαμορφώσει τον χαρακτήρα του σιγά σιγά,τι καινούργια πράγματα θα κάνει,θα μάθει και θα της μάθει….είναι ένα σύντομο χρονικό διάστημα ακόμα και για το γυναικείο σώμα που θέλει τον χρόνο του να επανέλθει μετά την πρώτη του γέννα(και δεν εννοώ το θέμα των κιλών)….σύντομο διάστημα ίσως και για το ζευγάρι που πριν λίγο καιρό έγιναν για πρώτη φορά γονείς και ακόμα προσαρμόζονται στους νέους τους ρόλους,στην αλλαγή της ζωής τους….
Όμως έγινε,για κάποιον λόγο έγινε τώρα….και δεν σου κρύβω ότι αμέσως το δικαιολογώ λέγοντας το πραγματικό θετικό κομμάτι αυτού του γεγονότος!Που δεν είναι άλλο απο την μικρή διαφορά ηλικίας που θα έχουν μεταξύ τους σαν αδελφάκια ο πρωτότοκος μου με το αδελφάκι του,θα έχουν 18 μήνες διαφορά και για αυτά θα είναι κάτι πολύ όμορφο,θα έχουν κοντά τους το ένα το άλλο,θα επικοινωνούν καλύτερα,θα μπορούν να μοιράζονται τα πάντα μαζί,να παίζουν μαζί,να καταλαβαίνουν το ένα το άλλο….Ως παιδί με μεγάλη διαφορά ηλικίας απο τα αδέρφια μου,έχω μια εμπειρία πάνω στο θέμα και μπορώ να πω με ασφάλεια ότι όσο ζόρι και αν είναι δύο παιδιά σε κοντινές ηλικίες μαζί σε ένα σπίτι,όσοι τσακωμοί και αν έρθουν,όσος χαμός και αν υπάρξει,θα μεγαλώσουν μαζί και αυτό θα είναι ένα δυνατό κομμάτι της μετέπειτα σχέσης και επαφής τους….Όσο διαφορετικοί χαρακτήρες και εαν γίνουν μεταξύ τους,όσες διαφορές και αν θα έχουν μεταξύ τους,τα κοινά θα είναι περισσότερα,τα καλά θα είναι περισσότερα,οι αναμνήσεις που θα χτίσουν για το αύριο τους θα είναι ένα δυνατό κομμάτι της ζωής τους που θα το θυμούνται….Αυτό λοιπόν σκέφτομαι και λέω ότι ήταν θέλημα να γίνει τόσο σύντομα και θα είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ποτέ στο πρώτο μας παιδί!Κάτι που ίσως βάζοντας το σε πρόγραμμα για αργότερα,μπορεί απλά να μην συνέβαινε όταν το θέλαμε εμείς….δεν ξέρεις πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή….οπότε ας βλέπω την θετική πλευρά και ας παίρνω δύναμη….
Δύναμη,ναι δύναμη γιατι το άγχος μου με έχει κατακλύσει,όσο περνάει ο καιρός και ξέρω πως έρχεται η στιγμή της γέννας,του ερχομού του δεύτερου παιδιού μου,αγχώνομαι όλο και πιο πολύ….Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι και λίγο.Ναι φοβάμαι.Στην πρώτη εγκυμοσύνη το μυαλό μου ήταν μόνο στο πότε θα έρθει η στιγμή να πάρω αγκαλιά το αγγελούδι μου,πως θα είναι,πως θα μοιάζει και όλες αυτές οι ωραίες αγωνίες….Είχα μια ανησυχία για το άγνωστο,όμως ήμουν πολύ πιο χαλαρή και ίσως πιο ονειροπόλα μέχρι την μέρα που μπήκα να γεννήσω….Ναι εκεί υπήρξαν δύσκολες στιγμές άγχους και φόβου όμως πιο πολύ για το άγνωστο και για το καινούργιο….Και σίγουρα σε μικρότερο βαθμό απο τώρα!Ναι,τώρα ενώ ξέρω κάποια πράγματα που πριν δεν ήξερα και ζούσα για πρώτη φορά,τώρα έχω αγχωθεί διπλά….ναι για τα γνωστά,αυτά που ξέρω….αλλα και αυτά που δεν ξέρω.Γιατι πως να είσαι χαλαρή και σίγουρη για το ότι όλα θα πάνε καλά;Ναι πρέπει να το πιστέψεις και αυτό είναι που εύχεσαι,όμως και πάλι σίγουρη δεν μπορείς να σαι….Είναι μία γέννα….είναι μία καισαρική….Μία δεύτερη καισαρική….Και εγώ αγχώνομαι….Θέλω να πάνε όλα καλά αρχικά για το αγγελούδι που θα με περιμένει στο σπίτι και οφείλω να γυρίσω σε αυτό υγιής,και ύστερα για το νέο αυτό πλασματάκι που θέλω να έρθει δυνατό και υγιή για να γνωρίσει το αδελφάκι του….Αυτή την φορά λοιπόν έχω ευθύνες παραπάνω,έχω ένα άτομο παραπάνω που θα περιμένει να πάνε όλα καλά,(όχι με την λογική και την κατανόηση την δική μας,αλλα με την δική του διαίσθηση….)οφείλω λοιπόν σε ένα άτομο παραπάνω να γυρίσω σπίτι δυνατή,και αυτό το άτομο είναι η ζωή μου όλη,είναι το πρώτο μου παιδάκι,ο έρωτας μου,το πλάσμα αυτό που έχω συνέχεια στο μυαλό μου….
Για αυτό θα παρακαλέσω τον Θεό,όπως το έχω κάνει ήδη,να πάνε όλα καλά,να γίνει μια χαρά η καισαρική,και να κρατήσω στην αγκαλιά μου το δεύτερο παιδάκι μου που θα πρέπει να τρέξω να ανοίξω το skype να το δείξω στον πλέον”μεγάλο”μου στον 18 μηνών γιο μου….Θα μου πεις πως θα τρέξεις καλή μου που στην πρώτη γέννα έκανες να σηκωθείς να περπατήσεις 3 μέρες απο τον πόνο;Σε παρακαλώ,άλλο αυτό.Που ελπίζω μεταξύ μας να μην πονάω μετά όπως πονούσα στην πρώτη καισαρική….Αλλά να σου πω κάτι;Στο κάτω κάτω,πονάω δεν πονάω πρέπει να τρέξω να ανοίξω το skype σου λέω,θα με περιμένει ο έρωτας μου,θέλω να τον δω γιατι εκεί δεν θα είναι μαζί μου και θα μου λείπει,όπως μου λείπει ήδη απο τώρα μόνο και μόνο στην σκέψη….Πρέπει να τρέξω να τον δω,να δει την μανούλα καλά,να πάρω δύναμη απο τα μαγικά του μάτια σκεπτόμενη να τον σφίξω την αγκαλιά μου,και φυσικά απο αυτή την οθόνη να γνωρίσει για πρώτη φορά το αδελφάκι του….
Και επειδή ήδη με πήραν τα ζουμιά,θα συνεχίσω σε δεύτερο μέρος αυτό το άρθρο για να σου πω πως βιώνω μέχρι τώρα την τόσο σύντομα χρονικά δεύτερη εγκυμοσύνη μου πέρα απο ψυχολογικά και σωματικά έχοντας ήδη ένα μικρό παιδί να με χρειάζεται….
