Γ.Καραϊβάζ θύμα δολοφονίας με άρωμα Κολομβίας μέρα μεσημέρι κάτω από το σπίτι του και ενώ μέσα σε αυτό τον περίμενε η οικογένεια του.
Η γυναίκα και το παιδί του. Μια είδηση που προσωπικά με σόκαρε, με έκανε να παγώσω. Για λίγο πίστεψα πως πρόκειται για fake news. Μάλλον αυτό θα ήθελα….όπως όλοι μας….Αλλά τελικά ήταν η σκληρή είδηση της χθεσινής ημέρας!
Μέσα σε λίγα λεπτά παντού έπαιζε αυτή η τραγική είδηση: ότι ο Γ.Καραϊβάζ βρέθηκε δολοφονημένος αφού επέστρεφε από την δουλειά του.
Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω….Είμαι περικυκλωμένη από έντονα συναισθήματα! Θυμός, απογοήτευση, αγανάκτηση, νεύρα και μια απορία σε όλο μου το σώμα: Ένα γιατί, ένα γιατί να κόβει βόλτες στο μυαλό μου από χθες….
Όχι γιατί έγινε ότι έγινε! Για αυτό δεν υπάρχει δικαιολογία και απάντηση! Και σίγουρα δεν είμαι εγώ ειδική για να ασχοληθώ με αυτό! Αλλά ένα γιατί ανθρώπινο γεμάτο πόνο ως προς την τραγικότητα του συμβάντος και αυτή την άδικη ανθρώπινη απώλεια!
Γ.Καραϊβάζ, ένας αστυνομικός συντάκτης με πολύχρονη εμπειρία στον χώρο….Ένας αστυνομικός ρεπόρτερ με αγάπη και αφοσίωση στην δουλειά του που όλοι οι συνάδελφοι του έχουν να λένε τα καλύτερα!
Το πως και πάνω σε τι ακριβώς δούλευε σε κάποιους ίσως δώσουν ορισμένες απαντήσεις, εμένα προσωπικά όμως όλα αυτά δεν μου λένε τίποτα!
Εγώ ξέρω ότι σκοτώθηκε ένας άνθρωπος που έβλεπα καθημερινά στην τηλεόραση, ένας δημοσιογράφος που γνώρισα μέσα από μια καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή. Και πλέον δεν θα τον ξανά δω εκεί. Να κάθεται στην άκρη του καναπέ με το χέρι στο πρόσωπο και πάντα σκεπτικός. Δεν θα ξανά ακούσω την χαρακτηριστική του φωνή. Ο Γ.Καραϊβάζ ήταν ένας εξαίρετος αστυνομικός ρεπόρτερ μα ταυτόχρονα γνωστός και ακόμα περισσότερο φίλος πολλών ανθρώπων που από χθες είναι σοκαρισμένοι…. Σύζυγος μιας γυναίκας και πατέρας ενός αγοριού που από εχθές θρηνούν. Τον σκότωσαν. Μέρα μεσημέρι, έξω από το σπίτι του στην γειτονιά του που όλοι τον ήξεραν και είχαν να πουν μια καλή κουβέντα….Ένας άνθρωπος ξαφνικά και άδικα χάθηκε, επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για το πρόωρο και άγριο τέλος του!
Πολλές φορές τελικά δεν χρειάζεται να ξέρεις κάποιον προσωπικά για να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι και πόσο καλός είναι στην δουλειά του!
Ο Γ.Καραϊβάζ πέρα από καλός επαγγελματίας και πολύ γνωστός στον δημοσιογραφικό χώρο με μια 30ετη πορεία, ήταν Άνθρωπος, από αυτούς που ακόμα και μέσα από το γυαλί φαινόταν….Ξεχώριζε!
Στην εκπομπή που συνεργαζόταν θυμάμαι τον Γ.Καραϊβάζ πολλές φορές σε δύσκολα και λεπτά θέματα, να λυγίζει. Σε θέματα που είχαν να κάνουν κυρίως με νέα παιδιά και άτυχα θύματα της ασφάλτου και όχι μόνο….Τον θυμάμαι να τον παρατηρώ πάντα καθισμένο στην ίδια θέση στην γωνιά εκείνου του καναπέ, να συγκινείται και να βουρκώνει! Λιγομίλητος, μετρημένος στα λόγια του αλλα εκφράζοντας πάντα τα όσα σκεφτόταν και ήθελε να ρωτήσει γύρω από κάθε υπόθεση! Πως φαινόταν η δημοσιογραφική πείρα του Γ.Καραϊβάζ ….
Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν χρειάζεται να ξέρεις κάποιον προσωπικά για να μην μπορείς να δεχτείς τον άδικο χαμό του.
Για να μην μπορείς να δεχτείς το γεγονός ότι οι Αθηναϊκές γειτονιές μοιάζουνε με ζούγκλα που διψάει για αίμα….
Για να μην μπορείς να δεχτείς ότι η Ελλαδίτσα μας αυτή η κατά τα άλλα γεμάτη περηφάνεια και πολιτισμό χώρα, εν έτη 2021 και μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πνεύμα, αυτή θυμίζει Κολομβία…. Ναι αυτή η ίδια χώρα που κάποια χρόνια πριν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας στα χωριά κοιμόντουσαν έξω με την πόρτα ανοιχτή!
Πως καταντήσαμε έτσι; Να φοβάσαι να μιλήσεις; Να φοβάσαι να γράψεις για τις σκέψεις και τις απόψεις σου; Η ακόμα πιο απλά να φοβάσαι να εργαστείς; Να ασκήσεις το επάγγελμα σου και στην περίπτωση ειδικά των δημοσιογράφων που δεν μπορούν να σταματήσουν να ερευνούν, να ψάχνουν, να αναζητούν…..Πλημμυρισμένοι μέσα τους από το δημοσιογραφικό δαιμόνιο της πένας του λόγου και της πληροφόρησης! Να σκοτώνονται γιατί έκαναν απλά την δουλειά τους!
Στην Ελλάδα του 2021 η ελευθεροτυπία πέθανε! Η δημοκρατία πέθανε! Το δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής είναι στα χέρια άλλων κάποιων πιστολέρο που δεν διστάζουν μέρα μεσημέρι να σε κάνουν κόσκινο ακριβώς κάτω από το σπίτι σου! Με την οικογένεια σου μέσα σε αυτό να σε περιμένει να γυρίσεις από την δουλειά και να φας ένα πιάτο φαΐ μαζί τους…. Κάποιος αποφασίζει με το έτσι θέλω ότι έχτισες τόσα χρόνια να σου το γκρεμίσει! Χωρίς να προλάβεις να ρωτήσεις καν το γιατί; Χωρίς καν να προλάβεις να τρέξεις, να σωθείς….
Άοπλος, αδύναμος, καθώς περπατάς στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς σου μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας μετά την δουλειά σου….
Κάποιος αποφασίζει να σου σταματήσει τα βήματα και να σου κόψει τα πόδια. Κάποιος αποφασίζει με 17 σφαίρες να σου κλείσει το στόμα!
Ποιος τους έχει δώσει όμως το δικαίωμα λειτουργώντας αυθαίρετα να κάνουν την κοινωνία μας φτωχότερη φιμώνοντας στόματα με σφαίρες και ρίχνοντας μαύρο πέπλο σε ολόκληρες οικογένειες;
Αυτή την χώρα, την χώρα που γεννήθηκα και μεγαλώνω την αγαπώ βαθιά! Μα πλέον δεν την αναγνωρίζω! Έχει αλλάξει, έχει χάσει την αθωότητα της, την ομορφιά της….
Πλέον παντού μυρίζει μαυρίλα, μυρωδιές από σκάγια, και πεζοδρόμια πλημμυρισμένα από αίμα! Βρωμιά παντού, μα καμία ανθρώπινη υπόσταση!
Παντού δολοφονίες! Μέσα σε οικογένειες με δολοφονημένα αδέρφια από πρώην σύζυγο, μέσα σε καταστήματα της πόλης με δολοφονημένο υπάλληλο από οπλισμένο πελάτη, έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους δολοφονημένοι δημοσιογράφοι από επαγγελματίες εκτελεστές.
Που ζούμε; Σε αυτό τον κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τους δίνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε ψυχή και σώματι, για να βρεθούν αύριο στον κίνδυνο; Για να φοβούνται να εργαστούν; Να κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο; Για να μιλήσουν; Να γράψουν; Να εκφραστούν;
Δεν είχα φανταστεί τόση σαπίλα στην κοινωνία μας! Θες να το πεις ροζ συννεφάκι; Πες το! Αλλα για μένα ρεαλισμός στην ζωή σημαίνει πάνω από όλα σεβασμός! Ελευθερία!
Και όχι να παλεύουμε για τα αυτονόητα! Και όχι να ζούμε υπό την σκιά φόβων και απειλών…. Στα σχολικά βιβλία θυμάμαι να μαθαίνουμε ότι η Ελλάδα ήταν η χώρα που γεννήθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα! Τώρα σε τι πολίτευμα ζούμε; Που είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής; Πεταμένη στα πεζοδρόμια;
Λυπάμαι. Θλίβομαι. Εξοργίζομαι. Δεν ξέρω ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται…. Μήπως τελευταία σε αυτή την χώρα είμαι θεατής μιας καλοστημένης ταινίας δράσης και περιπέτειας, που όμως τελικά δεν έχει happy end; Η όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου είναι όντως αλήθεια;
Που τελικά είναι αλήθεια! Αλλά εγώ απλά αδυνατώ να τα πιστέψω! Δεν θέλω να περάσω το μήνυμα στα παιδιά μου ότι ο κόσμος αυτός είναι σκληρός. Ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα απλά για να επιβιώσεις. Θέλω τα όπλα για εκείνα να είναι ψεύτικα παιχνίδια που μεγαλώνοντας μένουν παρατημένα στο μπαούλο με τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας τους….
Δεν θέλω να ζουν με φόβο! Δεν θέλουν να ζουν ούτε ως θύματα ούτε ως θύτες! Θέλω απλά να ζουν όπως τα ίδια θα έχουν ονειρευτεί….
Μα θέλω ειλικρινά να γυρίσω την πλάτη μου σε αυτό το παρόν που έχει φτιαχτεί όπως θέλουνε μερικοί,οι λίγοι και όχι οι πολλοί!
Ας μας πει κάποιος αφηγητής σε αυτό το παραμύθι της ζωής, την δεδομένη τούτη στιγμή, ότι όλο αυτό είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης που θα φύγει….Ας μας εγγυηθεί ότι δεν είναι αυτή η πραγματική ζωή μας! Γίνεται;
